MuFo Muzeum Fotografii w Krakowie

MuFo Muzeum Fotografii w Krakowie

Muzeum Fotografii w Krakowie, znane jako MuFo, to jedyna w Polsce instytucja muzealna w całości poświęcona fotografii. Założone 31 grudnia 1986 roku, muzeum nosi imię Walerego Rzewuskiego, pioniera polskiej fotografii.

Muzeum nie tylko gromadzi i konserwuje zbiory, ale również prowadzi działalność badawczą, edukacyjną, wystawienniczą i wydawniczą. Jego celem jest upowszechnianie wiedzy o fotografii oraz podnoszenie kompetencji kulturowych w zakresie jej odbioru.

Kolekcja MuFo obejmuje ponad 160 000 obiektów, w tym zdjęcia, sprzęt fotograficzny, książki i czasopisma. Znaczną część zbiorów stanowi spuścizna po Krakowskim Towarzystwie Fotograficznym.

Kładka Ojca Bernatka, Kraków

Kładka Ojca Bernatka to nie tylko funkcjonalna przeprawa pieszo-rowerowa przez Wisłę, ale także jedno z najbardziej charakterystycznych miejsc w Krakowie. Zbudowana została w miejscu dawnego Mostu Podgórskiego, łącząc dzielnice Kazimierz i Podgórze. ​

Historia i konstrukcja

Otwarcie: Kładkę uroczyście otwarto 30 września 2010 roku. ​

Patronem kładki jest ojciec Laetus Bernatek, zakonnik Bonifratrów, który na przełomie XIX i XX wieku doprowadził do budowy szpitala Bonifratrów w Krakowie. ​

Kładka została zaprojektowana przez Autorską Pracownię Projektowo-Plastyczną prof. Andrzeja Gettera. ​

Balansujące rzeźby

Na kładce znajdują się unikalne rzeźby balansujące autorstwa Jerzego Kędziory. ​

Rzeźby przedstawiają postacie w dynamicznych pozach, zawieszone nad kładką, co dodaje jej artystycznego charakteru. ​

Most Miłości

Kładka Ojca Bernatka jest znana jako "Most Miłości". Zakochani zawieszają na jej barierkach kłódki z wygrawerowanymi inicjałami, a kluczyki wrzucają do Wisły jako symbol trwałości uczucia. ​

Na kładce można znaleźć kłódki zawieszone przez pary heteroseksualne i homoseksualne, co świadczy o jej otwartości i akceptacji. ​

Znaczenie kulturowe

Ożywienie okolicy: Kładka stała się ważnym elementem ożywienia kulturalnego, towarzyskiego i turystycznego obszarów wokół niej oraz bulwarów wiślanych. ​

Dzięki kładce przywrócono znaczenie historycznego szlaku między placem Wolnica a Rynkiem Podgórskim. ​

Kładka Ojca Bernatka to nie tylko funkcjonalna przeprawa, ale także miejsce spotkań, symbol miłości i dzieło sztuki, które warto odwiedzić podczas spaceru po Krakowie.

 Sala Mehoffera w Domu pod Globusem, Kraków

​Sala Mehoffera w krakowskim Domu pod Globusem powstała jako reprezentacyjna sala posiedzeń Izby Przemysłowo-Handlowej, mieszczącej się w tym budynku. Początkowo, w 1905 roku, zadanie zaprojektowania wnętrza tej sali powierzono Stanisławowi Wyspiańskiemu, który stworzył wstępny projekt. Jednak ze względu na pogarszający się stan zdrowia artysty oraz jego niezgodę na umieszczenie w sali portretu cesarza Franciszka Józefa, Wyspiański zrezygnował z realizacji.

Wobec tego, w 1906 roku, wykonanie projektu wnętrza sali zlecono Józefowi Mehofferowi. Artysta ten stworzył kompleksowy wystrój, obejmujący m.in. boazerię, polichromię ścian i stropu, meble, lampy oraz witraże. 

Elementy dekoracyjne nawiązywały do motywów ludowych, takich jak krakowskie skrzynie rodowe czy biżuteria bronowicka. Witraże przedstawiały symbole przemysłu i handlu, a sufit zdobiły motywy pawich piór i wijących się węży.

Obecnie Sala Mehoffera jest uznawana za unikatowy przykład secesyjnego wnętrza i stanowi cenny element dziedzictwa kulturowego Krakowa. Obecnie Dom pod Globusem to siedziba Wydawnictwa Literackiego. Ze względu na wyjątkowy charakter Sali Mehoffera, dostęp do niej jest ograniczony i zazwyczaj możliwy podczas specjalnych wydarzeń kulturalnych lub dni otwartych.

W centralnym miejscu Sali Mehoffera w krakowskim Domu pod Globusem znajduje się obraz Józefa Mehoffera zatytułowany "Poskromienie żywiołów". Dzieło to przedstawia nagiego młodzieńca symbolizującego ludzki geniusz, który poskramia cztery kobiece postacie reprezentujące żywioły. Obraz ten symbolizuje ideę postępu i rozwoju, nawiązując do działalności Izby Przemysłowo-Handlowej, dla której sala została zaprojektowana.

Mediolan - Włochy

Mediolan - Włochy

Mediolan to miasto pełne kontrastów, gdzie historia spotyka się z nowoczesnością, a luksusowe butiki sąsiadują z zabytkowymi katedrami. Choć wielu kojarzy go głównie z modą i biznesem, kryje w sobie mnóstwo fascynujących ciekawostek.

Duomo di Milano

W Mediolanie znajduje się największa gotycka katedra we Włoszech. Duomo di Milano budowano przez prawie sześć wieków, a na jej dachu można spacerować i podziwiać zapierającą dech w piersiach panoramę miasta. Na szczycie katedry stoi złota figura Madonny, znana jako Madonnina, którą Mediolańczycy uważają za symbol miasta. Przez lata obowiązywała nawet zasada, że żaden budynek nie może być wyższy od jej postaci – dopiero w 2010 roku na wieżowcu UniCredit Tower umieszczono jej replikę, by "nie złamać" tej tradycji.

Galleria Vittorio Emanuele II

W Mediolanie znajduje się także najstarsze centrum handlowe we Włoszech – Galleria Vittorio Emanuele II, które jest czymś więcej niż tylko miejscem na zakupy. Pod szklanym dachem tego XIX-wiecznego pasażu znajduje się mozaika z bykiem, a miejscowa legenda mówi, że obrót piętą na jego genitaliach przynosi szczęście. Jeśli zobaczysz turystów kręcących się w kółko na jednej nodze, to wiedz, że właśnie próbują poprawić swój los!

Castello Sforzesco

Zamek Sforzów, czyli Castello Sforzesco, to jeden z najważniejszych zabytków Mediolanu, pełen historii, tajemnic i sztuki. Położony w samym sercu miasta, tuż obok parku Sempione, był niegdyś symbolem potęgi i bogactwa rodu Sforzów, którzy rządzili Mediolanem w XV i XVI wieku.

Pierwotnie zamek został zbudowany w XIV wieku przez rodzinę Viscontich, ale to Francesco Sforza, pierwszy książę z tej dynastii, przekształcił go w potężną fortecę i rezydencję królewską. W czasach świetności zamieszkiwali go jedni z najwybitniejszych artystów renesansu, w tym Leonardo da Vinci, który pracował nad dekoracją wnętrz. Jego freski, choć w dużej mierze zniszczone, wciąż można podziwiać w tzw. Sala delle Asse.

Zamek pełnił różne funkcje – od twierdzy obronnej, przez rezydencję książęcą, aż po koszary wojskowe w XIX wieku. Niestety, podczas II wojny światowej budowla została poważnie uszkodzona przez bombardowania, ale po wojnie podjęto decyzję o jej odbudowie. Dziś Castello Sforzesco to nie tylko imponująca budowla z czerwoną cegłą i masywnymi wieżami, ale także jedno z najważniejszych muzeów w Mediolanie.

 

 Lempicka w MNK

W 2022 roku Muzeum Narodowe w Krakowie (MNK) zorganizowało wystawę prac Tamary Łempickiej, jednej z najbardziej rozpoznawalnych artystek stylu art déco. Była to wyjątkowa okazja, aby zobaczyć w Polsce szeroki przekrój twórczości tej niezwykle charyzmatycznej malarki. Wystawa zatytułowana "Tamara Łempicka. Kobieta w podróży" odbywała się w Gmachu Głównym MNK.

Ekspozycja prezentowała około 30 obrazów Łempickiej, a także szkice, grafiki i przedmioty związane z jej życiem. Kuratorzy skupili się na ukazaniu Łempickiej jako kobiety, która konsekwentnie budowała swoją niezależność artystyczną i osobistą w czasach, gdy kobiety dopiero zaczynały zyskiwać prawa i wolność twórczą.

Była to jedna z najważniejszych wystaw w Polsce poświęconych Tamarze Łempickiej, podkreślająca zarówno jej znaczenie dla sztuki XX wieku, jak i ponadczasowy charakter jej dzieł. Wystawa cieszyła się dużym zainteresowaniem, przyciągając zarówno miłośników sztuki, jak i osoby, które dopiero odkrywały twórczość tej wyjątkowej artystki.

Tamara Łempicka (1898–1980), znana również jako Tamara de Lempicka, była polską malarką działającą głównie w Paryżu i Stanach Zjednoczonych. Jest jednym z najważniejszych przedstawicieli stylu art déco, a jej dzieła stanowią kwintesencję tej epoki.

Urodziła się jako Maria Gurwik-Górska w Warszawie lub Moskwie (kwestia miejsca urodzenia bywa niejednoznaczna), w zamożnej rodzinie żydowsko-polskiej. Po rewolucji październikowej uciekła z Rosji do Paryża, gdzie rozpoczęła karierę artystyczną. Łempicka studiowała malarstwo w Académie de la Grande Chaumière oraz pod kierunkiem znanych artystów, takich jak André Lhote. Była nie tylko utalentowaną artystką, ale także ikoną stylu – słynęła z niezwykłego życia towarzyskiego, nowoczesnych poglądów i wyrazistej osobowości. 

Tamara Łempicka jest uważana za jedną z najbardziej charakterystycznych artystek stylu art déco, który rozwijał się w latach 20. i 30. XX wieku. Jej znaczenie wynika z kilku kluczowych aspektów:

1. Unikalny styl malarski

Łempicka stworzyła rozpoznawalny język artystyczny, który łączył elementy kubizmu, futuryzmu i klasycznego realizmu. Jej obrazy wyróżniają się:

• geometryczną precyzją form,
• intensywnymi kolorami,
• eleganckimi i idealizowanymi postaciami.

Była mistrzynią portretu, a jej dzieła przedstawiają często silne, niezależne kobiety, co czyni ją ikoną feminizmu w sztuce.

2. Art déco w najczystszej formie

Łempicka jest uznawana za jedną z najważniejszych ambasadorek art déco, czyli stylu, który odzwierciedlał ducha międzywojnia – nowoczesność, luksus, glamour i optymizm.

3. Obrazy jako symbole epoki

Jej prace były popularne wśród elit tamtego czasu. Portretowała arystokrację, bogatych przedsiębiorców, aktorów i artystów. Dzięki temu jej obrazy stały się wizualnym zapisem życia społecznego lat 20. i 30.

4. Przełamywanie stereotypów

Łempicka była nowoczesną kobietą swoich czasów, która nie bała się łamać konwenansów. Jej życie i twórczość promowały idee wolności, niezależności i emancypacji.