Duomo di Milano, Włochy

Duomo di Milano

Katedra w Mediolanie, czyli Duomo di Milano, to jeden z najbardziej imponujących gotyckich kościołów Europy i prawdziwy symbol miasta. Budowana była przez niemal sześć stuleci, a jej skala i bogactwo detali czynią z niej jeden z największych zabytków sakralnych świata.

Architektura

Rozmiary – katedra może pomieścić około 40 tysięcy wiernych. To największy kościół we Włoszech (większa jest jedynie bazylika św. Piotra w Watykanie, ale ta leży na terytorium Watykanu).

Budowa – rozpoczęto ją w 1386 roku z inicjatywy księcia Gian Galeazza Viscontiego. Prace trwały aż do XIX wieku, a ostateczne wykończenia wykonywano jeszcze w XX wieku.

Styl – dominuje gotyk, ale ze względu na długi czas budowy można w niej dostrzec także wpływy renesansu, baroku i neogotyku. Charakterystyczne są setki strzelistych wieżyczek i pinakli.

Madonnina – na najwyższej iglicy (108,5 m) w 1774 roku ustawiono pozłacaną statuę Madonny, która stała się jednym z symboli Mediolanu. Tradycyjnie żaden budynek w mieście nie mógł być wyższy od „Madonniny” – dopiero wieżowce XX wieku przełamały tę zasadę, ale na ich szczytach często umieszczano mniejsze repliki figury.

Relikwia gwoździa z Krzyża 

W katedrze przechowywany jest gwóźdź, który według tradycji pochodzi z krzyża Chrystusa. Raz w roku, podczas uroczystości „Rito della Nivola”, relikwia zostaje uroczyście opuszczona z kopuły.

Labirynt na posadzce 

W jednej z naw można zobaczyć wyryty w marmurze mały labirynt, symbol duchowej drogi i pielgrzymki wiernych.

Legendy o diabłach 

Niektóre z groteskowych rzeźb na fasadzie, przedstawiające stwory i demony, miały „odstraszać złe moce” od świątyni. Mieszkańcy Mediolanu opowiadali, że nocą widywano, jak ożywają i strzegą katedry.

Napoleon i koronacja 

W 1805 roku to właśnie w katedrze Napoleon Bonaparte koronował się na króla Włoch. Z okazji tej uroczystości przyspieszono prace wykończeniowe przy fasadzie świątyni.

Podziemia katedry 

W podziemiach Duomo di Milano znajdują się starożytne pozostałości chrześcijańskie: baptysterium z IV wieku oraz grób św. Karola Boromeusza, jednego z najważniejszych biskupów Mediolanu.

Tarasy na dachu 

Również dach katedry skrywa niespodziankę. Tarasy, na które można wejść są niezwykłą atrakcją turystyczną. Z dachów katedry można podziwiać panoramę Mediolanu, a przy dobrej pogodzie nawet Alpy.

Św. Bartłomiej - lekcja anatomii w marmurze

W mediolańskiej katedrze jednym z najbardziej niezwykłych i budzących emocje dzieł sztuki jest posąg św. Bartłomieja obdartego ze skóry (San Bartolomeo Scorticato), stojący w pobliżu ołtarza głównego. To rzeźba, która wyróżnia się nie tylko religijnym przesłaniem, ale też niezwykłym realizmem anatomicznym.

Dzieło wykonał w 1562 roku rzeźbiarz Marco d’Agrate, uczeń słynnego Leone Leoniego.

Św. Bartłomiej został ukazany jako postać obdarta ze skóry, którą nosi przerzuconą przez ramiona niczym szatę. To odniesienie do męczeńskiej śmierci apostoła, którego według tradycji żywcem odarto ze skóry.

Rzeźba nie przedstawia „nagiego świętego”, lecz jego ciało pozbawione skóry. Widać szczegółowo wyrzeźbione mięśnie, ścięgna i żyły, co czyni z niej niemal „lekcję anatomii w marmurze”. Z tego powodu posąg bywa określany jako jedno z najbardziej „naukowych” dzieł sztuki renesansowej.

Inskrypcja na cokole widnieje napis: „Non me Praxiteles, sed Marcus finxit Agrates” („Nie stworzył mnie Praksyteles, lecz Marco d’Agrate”). Rzeźbiarz podkreślił w ten sposób, że jego dzieło dorównuje mistrzom starożytności.

Figura od wieków budzi zdumienie, a czasem nawet grozę. Dla jednych to arcydzieło realizmu i odwagi artystycznej, dla innych – szokujące i zbyt drastyczne przedstawienie świętego.

MuFo Muzeum Fotografii w Krakowie

MuFo Muzeum Fotografii w Krakowie

Muzeum Fotografii w Krakowie, znane jako MuFo, to jedyna w Polsce instytucja muzealna w całości poświęcona fotografii. Założone 31 grudnia 1986 roku, muzeum nosi imię Walerego Rzewuskiego, pioniera polskiej fotografii.

Muzeum nie tylko gromadzi i konserwuje zbiory, ale również prowadzi działalność badawczą, edukacyjną, wystawienniczą i wydawniczą. Jego celem jest upowszechnianie wiedzy o fotografii oraz podnoszenie kompetencji kulturowych w zakresie jej odbioru.

Kolekcja MuFo obejmuje ponad 160 000 obiektów, w tym zdjęcia, sprzęt fotograficzny, książki i czasopisma. Znaczną część zbiorów stanowi spuścizna po Krakowskim Towarzystwie Fotograficznym.

Kładka Ojca Bernatka, Kraków

Kładka Ojca Bernatka to nie tylko funkcjonalna przeprawa pieszo-rowerowa przez Wisłę, ale także jedno z najbardziej charakterystycznych miejsc w Krakowie. Zbudowana została w miejscu dawnego Mostu Podgórskiego, łącząc dzielnice Kazimierz i Podgórze. ​

Historia i konstrukcja

Otwarcie: Kładkę uroczyście otwarto 30 września 2010 roku. ​

Patronem kładki jest ojciec Laetus Bernatek, zakonnik Bonifratrów, który na przełomie XIX i XX wieku doprowadził do budowy szpitala Bonifratrów w Krakowie. ​

Kładka została zaprojektowana przez Autorską Pracownię Projektowo-Plastyczną prof. Andrzeja Gettera. ​

Balansujące rzeźby

Na kładce znajdują się unikalne rzeźby balansujące autorstwa Jerzego Kędziory. ​

Rzeźby przedstawiają postacie w dynamicznych pozach, zawieszone nad kładką, co dodaje jej artystycznego charakteru. ​

Most Miłości

Kładka Ojca Bernatka jest znana jako "Most Miłości". Zakochani zawieszają na jej barierkach kłódki z wygrawerowanymi inicjałami, a kluczyki wrzucają do Wisły jako symbol trwałości uczucia. ​

Na kładce można znaleźć kłódki zawieszone przez pary heteroseksualne i homoseksualne, co świadczy o jej otwartości i akceptacji. ​

Znaczenie kulturowe

Ożywienie okolicy: Kładka stała się ważnym elementem ożywienia kulturalnego, towarzyskiego i turystycznego obszarów wokół niej oraz bulwarów wiślanych. ​

Dzięki kładce przywrócono znaczenie historycznego szlaku między placem Wolnica a Rynkiem Podgórskim. ​

Kładka Ojca Bernatka to nie tylko funkcjonalna przeprawa, ale także miejsce spotkań, symbol miłości i dzieło sztuki, które warto odwiedzić podczas spaceru po Krakowie.

 Sala Mehoffera w Domu pod Globusem, Kraków

​Sala Mehoffera w krakowskim Domu pod Globusem powstała jako reprezentacyjna sala posiedzeń Izby Przemysłowo-Handlowej, mieszczącej się w tym budynku. Początkowo, w 1905 roku, zadanie zaprojektowania wnętrza tej sali powierzono Stanisławowi Wyspiańskiemu, który stworzył wstępny projekt. Jednak ze względu na pogarszający się stan zdrowia artysty oraz jego niezgodę na umieszczenie w sali portretu cesarza Franciszka Józefa, Wyspiański zrezygnował z realizacji.

Wobec tego, w 1906 roku, wykonanie projektu wnętrza sali zlecono Józefowi Mehofferowi. Artysta ten stworzył kompleksowy wystrój, obejmujący m.in. boazerię, polichromię ścian i stropu, meble, lampy oraz witraże. 

Elementy dekoracyjne nawiązywały do motywów ludowych, takich jak krakowskie skrzynie rodowe czy biżuteria bronowicka. Witraże przedstawiały symbole przemysłu i handlu, a sufit zdobiły motywy pawich piór i wijących się węży.

Obecnie Sala Mehoffera jest uznawana za unikatowy przykład secesyjnego wnętrza i stanowi cenny element dziedzictwa kulturowego Krakowa. Obecnie Dom pod Globusem to siedziba Wydawnictwa Literackiego. Ze względu na wyjątkowy charakter Sali Mehoffera, dostęp do niej jest ograniczony i zazwyczaj możliwy podczas specjalnych wydarzeń kulturalnych lub dni otwartych.

W centralnym miejscu Sali Mehoffera w krakowskim Domu pod Globusem znajduje się obraz Józefa Mehoffera zatytułowany "Poskromienie żywiołów". Dzieło to przedstawia nagiego młodzieńca symbolizującego ludzki geniusz, który poskramia cztery kobiece postacie reprezentujące żywioły. Obraz ten symbolizuje ideę postępu i rozwoju, nawiązując do działalności Izby Przemysłowo-Handlowej, dla której sala została zaprojektowana.

Mediolan - Włochy

Mediolan - Włochy

Mediolan to miasto pełne kontrastów, gdzie historia spotyka się z nowoczesnością, a luksusowe butiki sąsiadują z zabytkowymi katedrami. Choć wielu kojarzy go głównie z modą i biznesem, kryje w sobie mnóstwo fascynujących ciekawostek.

Duomo di Milano

W Mediolanie znajduje się największa gotycka katedra we Włoszech. Duomo di Milano budowano przez prawie sześć wieków, a na jej dachu można spacerować i podziwiać zapierającą dech w piersiach panoramę miasta. Na szczycie katedry stoi złota figura Madonny, znana jako Madonnina, którą Mediolańczycy uważają za symbol miasta. Przez lata obowiązywała nawet zasada, że żaden budynek nie może być wyższy od jej postaci – dopiero w 2010 roku na wieżowcu UniCredit Tower umieszczono jej replikę, by "nie złamać" tej tradycji.

Galleria Vittorio Emanuele II

W Mediolanie znajduje się także najstarsze centrum handlowe we Włoszech – Galleria Vittorio Emanuele II, które jest czymś więcej niż tylko miejscem na zakupy. Pod szklanym dachem tego XIX-wiecznego pasażu znajduje się mozaika z bykiem, a miejscowa legenda mówi, że obrót piętą na jego genitaliach przynosi szczęście. Jeśli zobaczysz turystów kręcących się w kółko na jednej nodze, to wiedz, że właśnie próbują poprawić swój los!

Castello Sforzesco

Zamek Sforzów, czyli Castello Sforzesco, to jeden z najważniejszych zabytków Mediolanu, pełen historii, tajemnic i sztuki. Położony w samym sercu miasta, tuż obok parku Sempione, był niegdyś symbolem potęgi i bogactwa rodu Sforzów, którzy rządzili Mediolanem w XV i XVI wieku.

Pierwotnie zamek został zbudowany w XIV wieku przez rodzinę Viscontich, ale to Francesco Sforza, pierwszy książę z tej dynastii, przekształcił go w potężną fortecę i rezydencję królewską. W czasach świetności zamieszkiwali go jedni z najwybitniejszych artystów renesansu, w tym Leonardo da Vinci, który pracował nad dekoracją wnętrz. Jego freski, choć w dużej mierze zniszczone, wciąż można podziwiać w tzw. Sala delle Asse.

Zamek pełnił różne funkcje – od twierdzy obronnej, przez rezydencję książęcą, aż po koszary wojskowe w XIX wieku. Niestety, podczas II wojny światowej budowla została poważnie uszkodzona przez bombardowania, ale po wojnie podjęto decyzję o jej odbudowie. Dziś Castello Sforzesco to nie tylko imponująca budowla z czerwoną cegłą i masywnymi wieżami, ale także jedno z najważniejszych muzeów w Mediolanie.