Locorotondo, Apulia, Włochy
Locorotondo to jedno z najbardziej malowniczych miasteczek regionu Apulia w południowych Włoszech. Jego nazwa pochodzi od łacińskiego locus rotundus, czyli „okrągłe miejsce”, co nawiązuje do charakterystycznego, koncentrycznego układu zabudowy na wzgórzu. Miasto rozwinęło się w średniowieczu, około XI wieku, jako osada rolnicza założona przez benedyktynów.
W kolejnych wiekach było częścią domeny hrabiów Conversano i stało się ważnym ośrodkiem rolniczym, znanym z upraw winorośli i oliwek. Dzięki żyznej ziemi i dogodnemu położeniu w Dolinie Itrii, Locorotondo przez stulecia cieszyło się względnym dobrobytem. Architektura miasta, z bielonymi domami o charakterystycznych dachach „cummerse”, odzwierciedla lokalne tradycje i praktyczne podejście do klimatu.
Choć nie było miejscem wielkich wydarzeń historycznych, zachowało wyjątkowy urok i autentyczność, które dziś przyciągają turystów z całego świata. Lokalne święta, silna religijność i liczne legendy (jak te o św. Jerzym czy duchach "Monacidd") dodają mu wyjątkowego charakteru.
Locorotondo to więcej niż piękne wzgórze z białymi domami — to miejsce, gdzie historia i legendy łączą się ze sobą w urokliwym, autentycznym pejzażu Apulii.
Nazwa miasta pochodzi od łacińskiego locus rotundus („okrągłe miejsce”), co odnosi się do koncentrycznego układu starówki na wzgórzu — centrum układa się niczym ślimak
Typowe domy – cummerse
W Locorotondo przeważają spiczaste domy z dachami o stromym spadku. Są one nawet starsze od trulli, a ich dach służyły do lepszego zbierania deszczówki — część mieszkańców nadal w nich mieszka, inne przekształcono na pensjonaty.
„Bulwar bez morza”
Tutejsza Via Nardelli nazywana jest od mieszkańców "lungomare" — niby promenada, ale w głębi lądu. Gdy jest mgliście, wygląda jak przelotny widok na morze.
Konkurs balkonowy w Locorotondo
Co roku mieszkańcy ozdabiają swoje balkony i okna. Inwencja obywateli Locorotondo jest imponująca. Do dekoracji nadają się nawet stare buty.
W Locorotondo znajdują się według tradycji najstarszy trullo w Valle d’Itria. Pochodzą one prawdopodobnie z XVI wieku.
San Rocco
W XVII wieku święty Rocco miał „uratować” miasteczko przed epidemią dżumy. W dowód wdzięczności mieszkańcy ufundowali mu kościół, a od 1957 roku do tradycji należy wielka wystrzałowa gala sztucznych ogni podczas uroczystości patronalnej w połowie sierpnia — jedna z najstarszych w regionie.
Madonna della Catena
16 października 1860 roku w wiejskiej okolicy znaleziono obraz Madonny z łańcuchami trzymanymi w dłoniach. Święto celebrowane jest w najbliższą niedzielę po 16 sierpnia, a uroczystości obejmowały kiedyś trzy procesje i liczne wydarzenia — dziś pozostała jedna, nadal najdłuższa z lokalnych procesji.
„Monacidd” i „Jurie”
Lokalne legendy opowiadają o duchach: Monacidd (drobny mnich w czerwonym habicie z dzwoneczkami) przynosi szczęście i drobne psoty, natomiast Jurie to złowieszcze kobiece duchy, które duszą we śnie, szarpią, a nawet plączą włosy nocą.
