Zamek w Pszczynie

Zamek w Pszczynie

Zamek w Pszczynie - neobarokowy - jaki znamy dzisiaj, to efekt wielu architetktonicznych przeróbek jakich dokonali książęta Hochberg von Pless z Książa, kiedy zakupili zamek w 1847 roku. 

Najbardziej znaną mieszkanką pałacu była księżna Daisy - Maria Teresa Oliwa Cornwallis-West. Była ona żoną Jana Henryka XV von Hochberg – księcia von Pless, hrabiego von Hochberg, barona zu Fürstenstein.  który przejął dobra po śmierci ojca w 1907.  Daisy, uważana była za jedną z najpiękniejszych kobiet swojej epoki. Utrzymywała bliskie stosunki z królami Anglii Edwardem VII i Jerzym V, cesarzem Niemiec Wilhelmem II i innymi monarchami i mężami stanu.

 Sala lustrzana

Sala lustrzana 

Klatka schodowa

Korytarz zachodni

Jednym z najbardziej reprezentacyjnych pomieszczeń w zamku jest Sala lustrzana. Wrażenie robią ogromne,7,5 metrowe okna a od strony korytarza odpowiadają im przeszklone drzwi porte-fenêtre, nad którymi umieszczono trzy balkony z balustradami z kutego żelaza. Na ścianach wiszą dwa lustra (każde o powierzchni 14 m²), umieszczonych naprzeciwko siebie, które odbijają światło, ale też widać w nich wyraźnie malowidła na suficie oraz pięć kryształowych żyrandoli. Innym, wartym obejrzenia pomieszczeniem jest biblioteka, wyłożona boazerią orzechową i pokryta bogatą sztukaterią. Choć główne księgozbiory Hochbergów, były w Książu, to tutaj, w Pszczynie zgromadzono trochę starodruków m.in. Historia Polski Jana Długosza z 1712, Atlas Śląska z 1752 i tzw. Biblia Weimarska z 1708.

Pszczyna zimą

Pszczyna jest zwana Perłą Górnego Śląska. To tutaj mieści się przepiękny pałac, który należy do tych nielicznych muzeów wnętrz w  Europie, które zachowały historyczne, bogate wyposażenie.  

Tutaj właśnie mieszkała księżna Daisy, którą pojął w początku XX wieku za żonę Hans Henirich XV. Była Angielką i naprawdę nazywała się Maria Teresa Oliwia Cornwallis-West. Uważano ją za jedną z najpiękniejszych kobiet epoki, swoimi kreacjami wytyczała też trendy mody. 

Warto zobaczyć przepiękny park z Herbaciarnią, którą ponoć Daisy uwielbiała.

Nikiszowiec

Nikiszowiec - zbudowane w latach 1908-1918 osiedle górnicze dla pracowników kopalni "Giesche". Teraz należy do miejsc,które koniecznie trzeba zobaczyć odwiedzając Katowice. A jeszcze nie tak dawno omijano to miejsce szerokim łukiem. Na szczęście doceniono urok tych ceglanych kamienic :) 

Na Nikiszu otwarto odzoał MUzeum Historii Katowic, gdzie można zobaczyć jak żyło się tutaj na początku XX wieku i jak działały takie miejsca jak pralnie publiczne, czy wspólne piekarnie.

Nowe Muzeum Śląskie

Nowe Muzeum Śląskie było dla mnie dużym, baaardzo pozytywnym zaskoczeniem. To że z zewnątrz wygląda świetnie to jedno, ale obawiałam się, że ekspozycja będzie co najmniej nudna. Jednak NIE! Wspaniale pokazana historia Śląska zrobiła na mnie ogromne wrażenie! Przygotowano też trochę zabaw i zagadek dla dzieci, dzięki czemu można polecić wypad do Muzeum całej rodzinie.

Świąteczne Katowice

Katowice w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia 

To nie Wenecja, tylko Rawa w centrum miasta :)

Giszowiec - w poszukiwaniu minionego czasu

Ponad sto lat temu, w latach 1906-1910 powstała w Katowicach osada górnicza Giszowiec (niem. Gieschewald). Miało to być osiedle robotnicze, głównie dla górników i kadry urzędniczej kopalni „Giesche” (później przemianowanej na „Wieczorek”).

Dla mnie to jednak kawał rodzinnej historii i wspomnienie wczesnych lat dzieciństwa spędzonych u babci. Zapamiętałam jej domu przy ulicy Kirowa (obecnie Przyjaznej) jako bajkowe miejsce, gdzie zawsze pachniało suszonymi jabłkami i drożdżowym ciastem. Pamiętam też pełen owocowych drzew ogród, który wówczas wydawał mi się olbrzymi, a pewnie dzisiaj byłby średniej wielkości ogrodem. Niestety nie zweryfikuję tego, gdyż przy ulicy Przyjaznej stoją już tylko wieżowce z wielkiej płyty.

Zabudowa Giszowca wzorowana była na projektach chat wiejskich. Berlińscy architekci Emil i Georg Zillman zaproponowali kilkadziesiąt projektów architektonicznych, na podstawie których budowano domy, dlatego praktycznie każdy z budynków jest inny. Na terenie Giszowca zlokalizowane były budynki łaźni, pralni, magla, nadleśnictwa, jadłodajnia, a także kantyna, 8 pieców chlebowych, trzy duże szkoły powszechne, sklepy, gospoda, a nawet fabryka lodu. W okolicach Giszowca rozciągały się olbrzymie pola golfowe, które użytkowane były przez sprowadzonych tu amerykańskich pracowników i ich rodziny, którzy zamieszkiwali wybudowaną specjalnie dla nich niewielką kolonię. Do Giszowca sprowadzono 9 rodzin ze stanu Montana, w związku z przejęciem w 1926 roku wszystkich akcji spółki Giesche S.A. przez korporację Silesian-American Corporation.
Niestety do dzisiaj przetrwała zaledwie jedna trzecia unikatowej osady. W 1969 r. zapadła decyzja o wyburzeniu zabytkowego Giszowca i postawieniu na jego miejscu Osiedla Stanisława Staszica, złożonego z 10-piętrowych wieżowców. Dopiero w 1978 roku wyburzenia przerwano po decyzjach konserwatora zabytków o wpisaniu układu urbanistyczno-przestrzennego Giszowca do rejestru zabytków województwa katowickiego. Film Kazimierza Kutza „Paciorki jednego różańca” osnuty jest właśnie na temacie wyburzania unikatowych domków górniczych w latach 70. i dosadnie pokazuje, jak trudno było mieszkańcom tego miasta-ogrodu odnaleźć się w betonowych czterech ścianach.

Osiedle Giszowiec znajduje się na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego.

Na koniec pozwolę sobie zamieścić znalezione w przepastnych zasobach sieci (http://www.giszowiec.info/pl/?co=galeria&temat=dawniej#pokaz-12-min) zdjęcie z 1979 roku z archiwum Iwony Płeszki "Zagłada starego Giszowca"

Domki przy ul. Kirowa (dziś Przyjazna) w trakcie wyburzania