Granada, Hiszpania

 Granada – ostatnia twierdza Maurów w Hiszpanii

Granada była ostatnim bastionem muzułmańskiego panowania na Półwyspie Iberyjskim. Królestwo Granady istniało aż do 1492 roku, kiedy to katoliccy monarchowie Izabela i Ferdynand zdobyli miasto, kończąc rekonkwistę. W tym samym roku Kolumb wyruszył w podróż do Ameryki – wszystko to czyni 1492 jednym z najważniejszych momentów w historii Hiszpanii.

Alhambra – klejnot Andaluzji

Najbardziej znaną atrakcją Granady jest Alhambra – olśniewający zespół pałacowy i twierdza z czasów mauretańskich. Jej nazwa pochodzi od arabskiego al-ḥamrā’ – „czerwona”, od koloru murów. Alhambra to majstersztyk architektury islamskiej, słynący z geometrycznych zdobień, misternej kaligrafii i chłodnych dziedzińców z fontannami. To jedno z najczęściej odwiedzanych miejsc w Europie!

Albaicín – dzielnica z czasów arabskich

Albaicín to najstarsza dzielnica Granady – labirynt wąskich, brukowanych uliczek, białych domów i tarasów z widokiem na Alhambrę. Wciąż zachowała układ z czasów muzułmańskich i została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Najlepszy widok na pałac rozciąga się z punktu widokowego Mirador de San Nicolás.

Sacromonte – domy w jaskiniach i flamenco

Na zboczach wzgórza naprzeciw Alhambry znajduje się Sacromonte, dzielnica znana z domów wykutych w skałach i tradycji tańca flamenco. To właśnie tu, w jaskiniach, organizowane są koncerty flamenco z udziałem społeczności romskiej (gitanos), którzy od wieków tworzą żywą część kultury Granady.

Miasto trzech kultur

Granada przez wieki była miejscem współistnienia muzułmanów, chrześcijan i Żydów. Do dziś można zobaczyć pozostałości po synagogach, meczetach i kościołach, często stojących blisko siebie. Ta unikalna mieszanka kultur sprawia, że Granada ma niezwykle bogate dziedzictwo duchowe i architektoniczne.

 Dublin, Irlandia

Molly Malone – żywa legenda Dublina

W samym sercu miasta, przy Suffolk Street, znajduje się słynna rzeźba przedstawiająca Molly Malone – postać z irlandzkiej pieśni ludowej. Molly, według legendy, była piękną sprzedawczynią ryb i owoców morza, która zmarła młodo z powodu gorączki. Stała się bohaterką nieoficjalnego hymnu Dublina – „Cockles and Mussels”. Pomnik, przedstawiający ją z wózkiem zyskał sobie przydomek „The Tart with the Cart” – co jest typowym przykładem irlandzkiego humoru. To jedno z najczęściej fotografowanych miejsc w mieście!

Temple Bar – tętniące życiem centrum kultury i rozrywki

Temple Bar to jedna z najsłynniejszych dzielnic Dublina – labirynt wąskich brukowanych uliczek wypełnionych pubami, galeriami, restauracjami i klubami. Choć jego historia sięga średniowiecza, obecny charakter Temple Bar zyskało w latach 80. XX wieku, kiedy zaczęto inwestować w jego rewitalizację. To tutaj można posłuchać tradycyjnej muzyki irlandzkiej na żywo, odwiedzić Irish Film Institute, czy obejrzeć wystawę w Project Arts Centre. Wbrew temu, co sugeruje nazwa, „Temple Bar” nie oznacza baru – to nazwa całej dzielnicy.

Dublin to miasto literatury

UNESCO nadało Dublinowi tytuł Miasta Literatury. Nie bez powodu – stąd pochodzili tacy giganci literatury jak James Joyce, Samuel Beckett, W.B. Yeats czy Oscar Wilde. W mieście znajduje się Muzeum Pisarzy Irlandzkich oraz pomnik Wilde’a w parku Merrion Square, przedstawiający go z ironicznym uśmiechem, spoglądającego na kamienne tablice z cytatami z jego dzieł.

Guinness – więcej niż piwo

Guinness to nie tylko symbol Dublina, ale też największa atrakcja turystyczna w Irlandii. W Guinness Storehouse można poznać historię tego legendarnego trunku, dowiedzieć się, jak się go warzy, i napić się świeżego pint'a w Gravity Barze – z panoramicznym widokiem na całe miasto. Co ciekawe, Arthur Guinness w 1759 roku podpisał umowę dzierżawy browaru na... 9000 lat!

Dublin – miasto wikingów

Mało kto wie, że Dublin został założony przez Wikingów około 841 roku jako osada handlowa Dubh Linn – co oznacza „czarne bagno”. W Dublinia Museum można prześledzić historię miasta od czasów wikińskich po średniowiecze, wchodząc do odtworzonej osady pełnej interaktywnych atrakcji.

Phoenix Park – największy park miejski Europy

Phoenix Park to ogromny zielony obszar w samym Dublinie – większy niż nowojorski Central Park czy londyński Hyde Park. Znajduje się tu rezydencja prezydenta Irlandii, ZOO, stadnina i mnóstwo ścieżek spacerowych. Park zamieszkuje dzikie stado jeleni – często można je spotkać z bliska!

Biblioteka Trinity College – skarbnica wiedzy i Harry’ego Pottera

W Dublinie znajduje się Trinity College, jedna z najstarszych uczelni w Europie, a w niej słynna Long Room – ponad 60-metrowa sala biblioteczna z setkami tysięcy starodruków. To właśnie tu przechowywany jest iluminowany rękopis z IX wieku – „Księga z Kells”. Miłośnicy filmów i magii odnajdą tu znajome klimaty – wnętrza biblioteki inspirowały twórców „Gwiezdnych wojen” i filmów o Harrym Potterze.

Drzwi Dublina – architektoniczna osobliwość

Spacerując po georgiańskich ulicach Dublina, łatwo zauważyć różnokolorowe drzwi w pięknych, klasycznych fasadach budynków. Ich pochodzenie wiąże się z legendą – według jednej wersji Irlandczycy malowali drzwi na różne kolory, by nietrzeźwi panowie po pubie nie mylili swoich domów. Dziś „Doors of Dublin” są znanym motywem na pocztówkach i plakatach.

 Grób Agamemnona, Grecja

Grób Agamemnona… czy Skarbiec Atreusza?

Choć miejsce to znane jest jako „Grób Agamemnona”, archeolodzy uważają, że jego prawdziwy właściciel pozostaje nieznany. Nazwa wzięła się z legendy – Agamemnon był królem Myken i wodzem wojsk greckich w czasie wojny trojańskiej. Kiedy w XIX wieku Heinrich Schliemann prowadził wykopaliska w Mykenach, uznał, że odkrył miejsce pochówku samego Agamemnona. Obecnie uważa się, że tzw. Skarbiec Atreusza pochodzi z ok. 1250 p.n.e., czyli mniej więcej z epoki przypisywanej Agamemnonowi, ale nie ma dowodów, że to jego grób.

Monumentalna grobowiec kopułowy – tzw. tolos

Grób Agamemnona to doskonały przykład tzw. tolosu – monumentalnej grobowej budowli kopułowej używanej w epoce mykeńskiej. Wnętrze komory grobowej ma prawie 14 metrów wysokości i około 15 metrów średnicy, co czyniło ją jedną z największych kopuł na świecie aż do czasów rzymskiego Panteonu.

Konstrukcja bez zaprawy

Cała konstrukcja została wykonana z dokładnie obrobionych bloków kamiennych bez użycia zaprawy! Kopuła została zbudowana w technice tzw. sklepienia pozornego – każda warstwa kamieni jest nieco bardziej wysunięta do środka niż poprzednia, aż spotykają się na górze, tworząc kopułę.

Portal wejściowy

Wejście do grobu – wysoki prostokątny portal – pierwotnie było ozdobione płytami z zielonego kamienia i kolumnami z czerwonego marmuru. Choć kolumny i niektóre zdobienia znajdują się dziś w British Museum, monumentalność wejścia nadal robi ogromne wrażenie – ma ponad 5 metrów wysokości.

Ukryte przejście i „komnata boczna”

Poza główną komorą grobową jest także boczna komnata, do której prowadzi niewielkie, ukryte wejście. Jej przeznaczenie nie jest do końca znane – mogła być miejscem pochówku kolejnej osoby lub pełniła funkcję rytualną.

Schliemann i złota maska Agamemnona

Heinrich Schliemann twierdził, że w grobowcach w Mykenach odkrył ciało Agamemnona i jego złotą maskę – słynną Maskę Agamemnona. Jednak znalezisko to pochodzi z innego grobu (z tzw. Grobu V w kręgu grobowym A), i jest starsze niż Skarbiec Atreusza. Co więcej, późniejsze badania wykazały, że maska została stworzona wieki przed czasem, kiedy Agamemnon miał żyć.

Skarbiec Atreusza był znany już w starożytności

Nawet w czasach starożytnych grób ten budził podziw. Grecki geograf Pauzaniasz w II wieku n.e. opisał go w swoich zapiskach jako coś godnego zobaczenia. Mimo że był już dawno splądrowany, jego monumentalna forma przetrwała przez wieki.

Trwałość konstrukcji – 3000 lat historii

To zdumiewające, że Skrąbiec Atreusza przetrwał ponad 3 tysiące lat, zachowując większość swojej oryginalnej struktury bez nowoczesnych materiałów i technologii. Dowodzi to niezwykłych umiejętności inżynieryjnych i architektonicznych Mykeńczyków.

Fontanna di Trevi, Rzym

Fontanna di Trevi ma 26 metrów wysokości i 49 metrów szerokości. To największa i jedna z najbardziej imponujących barokowych fontann w całym mieście.

Zbudowana na końcu starożytnego akweduktu

Fontanna znajduje się w miejscu, gdzie kończył się akwedukt Aqua Virgo, zbudowany w 19 r. p.n.e. przez Agrypę – zięcia cesarza Augusta. Do dziś dostarcza wodę do fontanny!

Budowa trwałą 30 lat

Budowę fontanny ukończono w 1762 roku, choć rozpoczęła się już w 1732. Głównym projektantem był Nicola Salvi, a po jego śmierci prace dokończył Giuseppe Pannini.

Fontanna di Trevi - rzeźby

W centrum znajduje się bóg mórz – Neptun (Oceanus), na rydwanie zaprzężonym w dwa konie morskie. Jeden jest spokojny, drugi dziki – symbolizują zmienną naturę morza.

Filmowa sława fontanny

Fontanna stała się sławna na całym świecie po scenie kąpieli w filmie „La Dolce Vita” (1960) Federico Felliniego, z udziałem Anity Ekberg i Marcello Mastroianniego. Ta scena przeszła do historii kina.

Wrzuć monetę

Jeśli będziesz w Rzymie i odwiedzisz Piazza di Trevi, koniecznie wrzuć monetę do fontanny. Po co? 

• 1 moneta – zapewni ci powrót do Rzymu,

• 2 monety – miłość z osobą z Rzymu,

• 3 monety – ślub!
  

Co roku do fontanny trafia ok. 1,5 miliona euro! Pieniądze są zbierane codziennie i przeznaczane na cele charytatywne, głównie dla rzymskiej Caritas.

Usta prawdy - Bocca della Verità, Rzym

Bocca della Verità - Rzym

Bocca della Verità – czyli Usta Prawdy – to jedno z bardziej intrygujących i zagadkowych miejsc w Rzymie, które przyciąga turystów nie tylko wyglądem, ale i legendą związaną z prawdomównością.

Bocca della Verità znajdują się na placu Piazza della Bocca della Verità, przy kościele Santa Maria in Cosmedin, niedaleko Forum Romanum i Circus Maximus.

Bocca della Verità. Rola w przeszłości

• Pochodzenie: Płyta ma średnicę około 1,75 metra i przedstawia twarz brodatego mężczyzny (prawdopodobnie boga rzeki Tybru lub Merkurego).

• Czas powstania: Najprawdopodobniej pochodzi z I wieku n.e.

• Funkcja pierwotna: Istnieją różne teorie, ale najbardziej prawdopodobne to:

  

  • pokrywa ściekowa (z kanalizacji Cloaca Maxima),

  • część fontanny lub

  • element architektoniczny związany z kultem.

---

Legenda – Usta Prawdy

Według średniowiecznej legendy, Bocca della Verità miała magiczną moc:

Legenda głosi, że kto włoży rękę do ust i skłamie... ten ją straci!

To właśnie dlatego nazywana jest „Ustami Prawdy”.

Najczęściej była używana, jak głosi opowieść, przez mężów podejrzewających niewierność swoich żon. Jeśli kobieta była winna, miała stracić rękę. Oczywiście – żadnych historycznych potwierdzeń tego nie ma, ale legenda skutecznie rozpalała wyobraźnię przez wieki.

---

Kultura i turystyka

• Bocca della Verità stała się słynna na całym świecie dzięki filmowi „Rzymskie wakacje” (Roman Holiday, 1953) z Audrey Hepburn i Gregorym Peckiem – scena, w której Peck udaje, że traci rękę w ustach, przeszła do historii kina.

• Obecnie ustawiają się tam długie kolejki turystów, którzy wkładają rękę do ust – oczywiście dla zdjęcia i zabawy, nie z obawy o prawdomówność

Monopoli, Apulia, Włochy

Monopoli to miasto we włoskiej Apulii. Jego nazwa pochodzi od greckiego „monos polis” – czyli „jedno miasto” lub „samotne miasto”. Gra planszowa nie ma z nim nic wspólnego poza nazwą.

Miasto ma bardzo długą historię – jego początki sięgają czasów Messapów (ludności przedrzymskiej), a później było ważnym portem rzymskim i bizantyjskim. Znaleźć tu można ślady wielu epok i cywilizacji.

Monopoli słynie z pięknych plaż i lazurowej wody Adriatyku. Jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc jest Cala Porta Vecchia – malownicza plaża tuż obok murów starego miasta.

W porcie znajduje się imponujący Castello Carlo V, czyli zamek Karola V z XVI wieku. Służył zarówno jako twierdza obronna, jak i więzienie.

Monopoli - tradycje rybackie

Monopoli to wciąż żywe miasto rybackie – codziennie rano można zobaczyć rybaków w porcie, sprzedających świeżo złowione owoce morza prosto z łodzi.

Monopoli - Bazylika Madonna della Madia

W centrum znajduje się Bazylika Madonna della Madia – według legendy belki potrzebne do budowy kościoła przypłynęły do miasta cudownie na tratwie… niosącej ikonę Madonny. Ta opowieść jest ważnym elementem tożsamości Monopoli.