Ossuarium Saint-Maclou w Rouen

Ossuarium Saint-Maclou w Rouen (Aître Saint-Maclou)

W czasie wielkiej zarazy Czarnej Śmierci w Europie, szczególnie po roku 1347, jednym z miast, które zostało nią dotknięte, było francuskie Rouen. Parafia Saint-Maclou straciła bardzo dużo osób i cmentarz obok kościoła stał się niewystarczający. Dlatego w połowie XIV wieku powstał nowy cmentarz oddalony nieco od kościoła św. Maclou.

Rozbudowy i konstrukcja galerii ossuarium

W połowie XV/XVI wieku nawet na nowym cmentarzu zwanym ossuarium (kostnica) zaczęło brakować miejsca. Zdecydowano się rozbudować przestrzeń, tworząc galerie otaczające cmentarz, by przechowywać kości z wcześniejszych pochówków, które musiały być ekshumowane, by zrobić miejsce nowym zmarłym. 

W roku 1526 parafia rozpoczęła budowę trzech galerii. 

Funkcje i użytkowanie

Ossuarium Saint-Maclou (Aître Saint-Maclou) było używane do XVIII wieku jako miejsce przechowywania kości. 

W 1779 rozporządzenie parlamentu Normandii nakazywało zamknięcie miejskich cmentarzy – Saint-Maclou przestało być używane do pochówków około 1781. 

Przez wieki pełniło rozmaite role: szkoła dla dzieci (chłopców i dziewcząt), internat żeński. 

W XX wieku (1940) przeniosła się tutaj Szkoła Sztuk Pięknych (École régionale des Beaux-Arts), gdyż jej budynek spłonął w pożarze. 

Ochrona, renowacje, teraźniejszość

Dzisiaj Aître Saint-Maclou jest pod ochroną jako  „Monument Historique” (zabytek narodowy Francji). 

Obiekt przeszedł prace renowacyjne, przywrócono dekoracje, otwarto go ponownie dla zwiedzających w lipcu 2020. 

Obecnie stanowi miejsce wystaw, wydarzeń kulturalnych; część terenu jest dostępna dla zwiedzających. A na dziedzińcu, czyli w miejscu dawnego cmentarza działa... restauracja.

Dekoracje

Danse macabre – czyli „taniec śmierci” – motyw obecny w dekoracjach galerii. W Kolumnach galerii zachodniej i wschodniej znajdują się rzeźby przedstawiające pary: osoby żywe i zmarłych. To popularny motyw artystyczny w czasach, gdy śmierć była bardzo obecna w codziennym życiu.

Dekoracje macabre to nie tylko kości i czaszki, ale także narzędzia grabarzy, trumny, motywy liturgiczne, elementy grabarstwa. Część z nich została wyrzeźbiona w drewnie i w kamieniu. 

Mumia kota – w ścianie Aître Saint-Maclou znaleziono zmumifikowanego kota, który jest wystawiony za szkłem jako ciekawostka. 

Unikalność 

Aître Saint-Maclou jest jednym z niewielu zachowanych tego typu ossuariów / kostnic w Europie, szczególnie z pełną dekoracją o takim bogactwie ikonografii. 

Symbolika 

Kostnica służyła nie tylko jako miejsce pochówku, ale miała wymiar dydaktyczny i religijny: przypominała o konieczności refleksji nad śmiercią, o przemijaniu, przygotowaniu na życie po życiu – to było częste w kulturze końca średniowiecza.

Monte Cassino - klasztor i polski cmentarz

Klasztor na Monte Cassino, znany również jako Opactwo Benedyktyńskie na Monte Cassino, jest jednym z najbardziej znanych klasztorów w Europie. Znajduje się we Włoszech, na wzgórzu Monte Cassino, między Rzymem a Neapolem. Klasztor założony w 529 roku przez św. Benedykta z Nursji jest ważnym miejscem pielgrzymkowym i turystycznym.

Był to jeden z pierwszych klasztorów benedyktyńskich na świecie.

Dzisiaj w klasztorze znajduje się muzeum, które prezentuje historię opactwa i bitwy o Monte Cassino.

Polski Cmentarz Wojenny na Monte Cassino

Na Monte Cassino znajduje się Polski Cmentarz Wojenny, gdzie pochowani są polscy żołnierze polegli w Bitwie o Monte Cassino w maju 1944 roku.  Odbicie tego strategicznego miejsca przez aliantów  miało kluczowe znaczenie dla otwarcia drogi do Rzymu.

Jest to miejsce szczególnej pamięci i refleksji nad heroizmem i poświęceniem tych, którzy walczyli o wolność Europy.

Wąwóz Głębocczyzna

Wąwóz Śmierci w Kazimierzu Dolnym - Głębocczyzna

Głęboczyzna to wąwóz w Kazimierzu Dolnym zwany również “Wąwozem Śmierci”. Tak nazywany jest przez najstarszych mieszkańców Kazimierza co ma związek z lokalizacją przy cmentarzu.

Kiedy idzie się Wąwozem Śmierci na szczycie jego stoków widać nagrobki.

Różni się od pozostałych wąwozów w Kazimierzu tym, że u jego wejścia wybudowano wiadukt.

Głęboki wąwóz znajdujący się na południe od centrum Kazimierza. Nazwa wąwozu pochodzi od nazwiska – jak podaje Jadwiga Teodorowicz Czerepińska – w 1645 r. w pobliżu kościoła Najświętszej Marii Panny wymieniany jest “grunt Głęboczyńskiego”. Najłatwiej dotrzeć tu ulicą Cmentarną.

 

Cmentarz na Pęksowym Brzyzku

Jest takie miejsce w Zakopanem, choć w samym centrum, to spokojne i ciche - to Cmentarz Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku. Każdego przyjezdnego zawsze zastanawia ta nazwa. Nic prostszego: brzyzek to stok, a Pęksa to nazwisko miejscowego górala, który podarował ziemię nad rzeką, gdzie powstał cmentarz. 
To jedno z ciekawszych miejsc, bo na Pęksowym Brzyzku znajduje się około 500 grobów, w tym 250 osób zasłużonych. Prawie wszystkie nagrobki to dzieła sztuki. Kamienne tabliczki, góralskie krzyże, pełno rzeźbionych motywów podhalańskich, a nawet elementy malowanymi na szkle. Wiele z tych nagrobków powstało w pracowni Władysława Hasiora.