Ossuarium Saint-Maclou w Rouen

Ossuarium Saint-Maclou w Rouen (Aître Saint-Maclou)

W czasie wielkiej zarazy Czarnej Śmierci w Europie, szczególnie po roku 1347, jednym z miast, które zostało nią dotknięte, było francuskie Rouen. Parafia Saint-Maclou straciła bardzo dużo osób i cmentarz obok kościoła stał się niewystarczający. Dlatego w połowie XIV wieku powstał nowy cmentarz oddalony nieco od kościoła św. Maclou.

Rozbudowy i konstrukcja galerii ossuarium

W połowie XV/XVI wieku nawet na nowym cmentarzu zwanym ossuarium (kostnica) zaczęło brakować miejsca. Zdecydowano się rozbudować przestrzeń, tworząc galerie otaczające cmentarz, by przechowywać kości z wcześniejszych pochówków, które musiały być ekshumowane, by zrobić miejsce nowym zmarłym. 

W roku 1526 parafia rozpoczęła budowę trzech galerii. 

Funkcje i użytkowanie

Ossuarium Saint-Maclou (Aître Saint-Maclou) było używane do XVIII wieku jako miejsce przechowywania kości. 

W 1779 rozporządzenie parlamentu Normandii nakazywało zamknięcie miejskich cmentarzy – Saint-Maclou przestało być używane do pochówków około 1781. 

Przez wieki pełniło rozmaite role: szkoła dla dzieci (chłopców i dziewcząt), internat żeński. 

W XX wieku (1940) przeniosła się tutaj Szkoła Sztuk Pięknych (École régionale des Beaux-Arts), gdyż jej budynek spłonął w pożarze. 

Ochrona, renowacje, teraźniejszość

Dzisiaj Aître Saint-Maclou jest pod ochroną jako  „Monument Historique” (zabytek narodowy Francji). 

Obiekt przeszedł prace renowacyjne, przywrócono dekoracje, otwarto go ponownie dla zwiedzających w lipcu 2020. 

Obecnie stanowi miejsce wystaw, wydarzeń kulturalnych; część terenu jest dostępna dla zwiedzających. A na dziedzińcu, czyli w miejscu dawnego cmentarza działa... restauracja.

Dekoracje

Danse macabre – czyli „taniec śmierci” – motyw obecny w dekoracjach galerii. W Kolumnach galerii zachodniej i wschodniej znajdują się rzeźby przedstawiające pary: osoby żywe i zmarłych. To popularny motyw artystyczny w czasach, gdy śmierć była bardzo obecna w codziennym życiu.

Dekoracje macabre to nie tylko kości i czaszki, ale także narzędzia grabarzy, trumny, motywy liturgiczne, elementy grabarstwa. Część z nich została wyrzeźbiona w drewnie i w kamieniu. 

Mumia kota – w ścianie Aître Saint-Maclou znaleziono zmumifikowanego kota, który jest wystawiony za szkłem jako ciekawostka. 

Unikalność 

Aître Saint-Maclou jest jednym z niewielu zachowanych tego typu ossuariów / kostnic w Europie, szczególnie z pełną dekoracją o takim bogactwie ikonografii. 

Symbolika 

Kostnica służyła nie tylko jako miejsce pochówku, ale miała wymiar dydaktyczny i religijny: przypominała o konieczności refleksji nad śmiercią, o przemijaniu, przygotowaniu na życie po życiu – to było częste w kulturze końca średniowiecza.

Szlak D-Day w Normandii – relacja z podróży

Szlak D-Day w Normandii – krótka relacja z podróży

Plaża Gold

Moja podróż śladami inwazji w Normandii rozpoczęła się w Caen, mieście, które podczas wojny niemal całkowicie legło w gruzach. 

Kolejnym punktem było Arromanches-les-Bains, które przywitało mnie widokiem ogromnych betonowych bloków na plaży Gold – to pozostałości portu „Mulberry”. 

Na klifie odwiedziłam muzeum, gdzie można zobaczyć makietę pokazującą, jak działały te tymczasowe konstrukcje. Z tarasu widokowego rozciąga się widok na fale rozbijające się o resztki portu i przepiękną plażę, na której przed ponad 80 laty wylądowały setki tysięcy żołnierzy. Co ciekawe, kiedy przychodzi przypływ, plaża w półtorej godziny znika zupełnie pod wodą.

Plaża Omaha

Kolejnym przystankiem było Colleville-sur-Mer, gdzie znajduje się plaża Omaha jedna z pięciu kluczowych plaż desantu wojsk alianckich w Normandii, znana jako miejsce szczególnie krwawych walk podczas D-Day 6 czerwca 1944 roku, w czasie operacji Overlord.

Od niedawna stoi tu pomnik Les Braves, który składa się z trzech elementów: „Skrzydła nadziei”, „Wzleć, Wolności!” oraz ”Braterskie skrzydła”. 

Amerykański Cmentarz Wojskowy w Colleville-sur-Mer

Nieopodal znajduje się Amerykański cmentarz wojskowy, który robi ogromne wrażenie – rzędy białych krzyży ciągnące się po horyzont. 

Przy kaplicy oraz w muzeum przycmentarnym wyświetlano krótkie historie poległych – ich zdjęcia, listy do rodzin, drobiazgi zabrane na front. Miejsca te odwiedzają tysiące turystów, głównie ze Stanów Zjednoczonych, którzy odszukują tu swoich bliskich. Co ciekawe Amerykański cmentarz wojskowy jest terenem Stanów Zjednoczonych.

Pointe du Hoc

Pointe du Hoc, miejsce ataku Rangersów. Strome klify, pełne lejów po bombach, wyglądają, jakby atak wydarzył się ledwo kilka tygodni temu. 

Turyści chodzą między betonowymi bunkrami i mogą dojść na sam brzeg klifu, skąd dokładnie widać, jak trudne zadanie mieli żołnierze, wspinających się po linach pod ogniem karabinów maszynowych. Obelisk upamiętniający ich odwagę stoi samotnie na skraju klifu.

W tym rejonie Normandii ma się ważenie, że region ten jest wielkim żywym muzeum. Pomniki i cmentarze opowiadają jedną wspólną historię o odwadze. W małych miasteczkach na każdym kroku można spotkać tablice upamiętniające bohaterów tamtych dni, czołgi, samochody i sklepiki, w których do dzisiaj sprzedaje się sprzęt i pamiątki znalezione na plażach. Czy jednak są prawdziwe...

Katedra w Rouen, Francja

Katedra w Rouen

Katedra w Rouen, czyli Cathédrale Notre-Dame de Rouen, jest jednym z najważniejszych zabytków architektury gotyckiej we Francji i jednym z najbardziej charakterystycznych punktów miasta Rouen w Normandii. Jej monumentalna sylwetka, z bogato zdobioną fasadą i najwyższą wieżą kościelną we Francji, przyciągała przez wieki pielgrzymów, artystów i podróżników. To także miejsce pełne historii, niezwykłych zdarzeń i legend, które nadają jej aurę tajemniczości.

Historia katedry

Pierwszy kościół na tym miejscu istniał już w IV wieku, w czasach rzymskich, kiedy Rouen (Rotomagus) było stolicą Galii Lugduneńskiej. W XI wieku wzniesiono tu romańską katedrę, której elementy – jak krypta św. Romana – przetrwały do dziś. Jednak w 1200 roku ogromny pożar zniszczył znaczną część zabudowań, co stało się impulsem do budowy nowej świątyni w stylu gotyckim.

Budowa obecnej katedry rozpoczęła się około 1202 roku i trwała aż do XVI wieku. Z tego powodu w jej bryle można dostrzec różne style – od wczesnego gotyku w chórze i transepcie po elementy późnogotyckie i renesansowe w fasadzie oraz wieżach. W 1822 roku dodano żeliwną iglicę, która osiąga 151 metrów wysokości – do dziś jest to najwyższa wieża kościelna we Francji.

Katedra była świadkiem wielu ważnych wydarzeń: tu koronowano angielskich królów w okresie, gdy Normandia należała do Anglii, i tu odbywały się uroczystości związane z Joanną d’Arc – pośmiertne oczyszczenie jej z zarzutów ogłoszono właśnie w Rouen w 1456 roku.

Architektura i wnętrze

Fasada zachodnia katedry to prawdziwy majstersztyk gotyku flamboyant, pełen ażurowych zdobień, maswerków i rzeźb przedstawiających świętych oraz sceny biblijne. Wnętrze jest imponujące: długość nawy głównej wynosi ponad 130 metrów, a sklepienia sięgają 28 metrów wysokości. W katedrze znajdują się liczne kaplice, witraże z XIII i XVI wieku, a także niezwykłe nagrobki, w tym serce Ryszarda Lwie Serce (pochowane w osobnej urnie).

---

Ciekawostki związane z katedrą

• Najwyższa wieża Francji: Iglica o wysokości 151 metrów sprawiała, że przez pewien czas (1876–1880) katedra w Rouen była najwyższą budowlą na świecie.

• 
  Claude Monet i jego obrazy: Słynny impresjonista namalował cykl ponad 30 obrazów przedstawiających fasadę katedry o różnych porach dnia i w różnych warunkach świetlnych. Dzieła te są dziś rozproszone po muzeach świata.

• 
  

• 

• Bombardowania w czasie II wojny światowej: Katedra została poważnie uszkodzona podczas nalotów alianckich w 1944 roku – zniszczone zostały witraże i część wież. Odbudowa trwała kilkadziesiąt lat.

• 

Legendy i opowieści

Dzwon zwany „Georges d’Amboise”: Jeden z największych dzwonów katedry, ważący 11 ton, miał być tak potężny, że kiedy dzwonił, pękały szyby w pobliskich domach. Istniało przekonanie, że jego dźwięk chroni miasto przed epidemiami i burzami.

Legenda o duchu katedry: Mówi się, że w nocy można spotkać w cieniu kolumn postać biskupa Maurycego, który zginął tragicznie podczas budowy. Duch ma pilnować, by katedra nigdy nie została dokończona, bo wtedy, jak głosi podanie, nastąpi koniec świata.

Historia z Joanną d’Arc: Choć nie spłonęła ona na placu przy katedrze (stracono ją na placu Vieux-Marché), to w jej wnętrzu ogłoszono później rehabilitację bohaterki. Według ludowych podań jej duch miał ukazywać się w pobliżu katedry w rocznicę śmierci, co miało być znakiem oczyszczenia jej imienia.

Étretat - miasto klifów i malarzy, Normandia, Francja

Étretat to jedno z najbardziej malowniczych miasteczek w Normandii, położone nad Kanałem La Manche w departamencie Seine-Maritime. Słynie przede wszystkim z niezwykłych formacji skalnych, które od XIX wieku przyciągają artystów, podróżników i turystów z całego świata.

Klify Étretat 

W Étretat wapienne urwiska wznoszą się nawet na 70 metrów nad poziom morza. Najsłynniejsze formacje to Falaise d’Aval z naturalnym łukiem skalnym oraz L’Aiguille („Iglica”) – smukła skała wystająca z wody. Te niezwykłe kształty sprawiły, że miejsce stało się ikoną francuskiego wybrzeża.

„Iglica” i piracki skarb 

Według miejscowych podań w skałach Étretat ukryty jest skarb piratów. Historia ta zainspirowała Maurice’a Leblanca, autora powieści o dżentelmenie-włamywaczu Arsène Lupinie. W książce Skarb Arsène Lupina klify Étretat odgrywają kluczową rolę.

Formacje skalne jako „zwierzęta”  

lokalne legendy nadały klifom fantastyczne znaczenia. Najsłynniejszy łuk skalny przypomina słonia zanurzającego trąbę w wodzie. Inne formacje porównuje się do ptaków czy mitycznych stworzeń.

Inspiracja dla artystów 

Étretat uwieczniali w swoich obrazach m.in. Claude Monet, Gustave Courbet czy Eugène Boudin. To właśnie tu impresjoniści eksperymentowali ze światłem, starając się oddać zmieniające się kolory nieba i morza.

Kurort XIX wieku 

Wraz z rozwojem kolei Étretat stało się modnym nadmorskim letniskiem. Bywali tu znani pisarze i politycy, m.in. Guy de Maupassant, który miał w miasteczku willę.

Kościół Notre-Dame de la Garde

Mały kościółek stojący na szczycie klifu pełnił dawniej rolę kaplicy marynarzy. Według legendy Maryja miała czuwać tu nad żeglarzami i ostrzegać ich przed sztormami.

Lotnictwo i tajemnica białego ptaka 

Étretat związane jest także z historią awiacji. W 1927 roku francuscy lotnicy Charles Nungesser i François Coli zaginęli podczas próby lotu transatlantyckiego. Ich samolot „L’Oiseau Blanc” („Biały Ptak”) ostatni raz widziano nad Normandią, a według niektórych świadków miał spaść w okolicach Étretat.

Dziś Étretat to nie tylko kurort i symbol Normandii, ale też miejsce pełne legend i tajemnic – od pirackich skarbów po zagadki lotnicze, od mitologicznych sygnałów zaklętych w skałach po malarskie wizje Moneta.