Krakowskie Planty, Skwer Zbigniewa Wodeckiego

Skwer Zbigniewa Wodeckiego to zielony zakątek Plant krakowskich, położony między ulicami św. Marka i Westerplatte, który upamiętnia jednego z najbardziej ukochanych artystów Krakowa.

Ten fragment Plant, nazwany imieniem Zbigniewa Wodeckiego w 2021 roku.

Symboliczne znaczenie: miejsce wybrane nieprzypadkowo – to ulubiony szlak spacerowy artysty, który urodził się i tworzył w Krakowie.

Dlaczego warto odwiedzić?

Skwer Wodeckiego to nie tylko zielona przestrzeń w centrum miasta, ale także miejsce pamięci, kultury i lokalnej tożsamości. Dla mieszkańców Krakowa i fanów muzyki to punkt, w którym można poczuć obecność artysty, który przez dekady był związany z miastem – jako muzyk, wokalista, kompozytor i osobowość medialna.

Złota Polska jesień w Tatrach

Jesień w Tatrach bywa nieprzewidywalna. W październiku można trafić na ośnieżone szczyty albo jak w poniższym przypadku (rok 2021) na przepiękne kolory jesieni.

Kasprowy Wierch

Na szczycie Kasprowego Wierchu – 1987 metrów nad poziomem morza – zaczyna się prawdziwy spektakl natury. W pogodny dzień widoczność sięga dziesiątek kilometrów. Od północy rozciąga się panorama Zakopanego i Podhala, gdzie połyskują dachy willi i kręte drogi tonące w jesiennych barwach lasów. Dalej, ku zachodowi, widać wyniosłe grzbiety Czerwonych Wierchów – o tej porze roku naprawdę zasługują na swoją nazwę, bo trawy i porosty, które je porastają, przybierają głęboki, rdzawo-czerwony kolor.

Patrząc w stronę południową, wzrok zatrzymuje się na słowackiej stronie Tatr. Tam wznoszą się smukłe, skaliste szczyty – Krywań, Hruby Wierch, a dalej majestatyczne Tatry Wysokie z ich ostrymi graniami i dolinami pełnymi cienia. W pogodny dzień można dostrzec nawet błyszczące plamy tatrzańskich jezior – Czarny Staw i Morskie Oko, które z tej perspektywy wyglądają jak lśniące lustra wtopione w kamienny krajobraz.

Jesienią Tatry nabierają szczególnego uroku. W powietrzu unosi się zapach igliwia i chłód nadchodzącej zimy, ale słońce wciąż grzeje łagodnie. To czas, gdy szlaki pustoszeją, a góry odzyskują swoją naturalną ciszę. Spacer z Kasprowego Wierchu w stronę Doliny Goryczkowej czy w kierunku Beskidu staje się prawdziwą ucztą dla zmysłów. Szeleszczące pod nogami liście, złote smugi światła przesuwające się po zboczach, i ten niepowtarzalny dźwięk – echo kroków odbijające się od skał.

Palmiarnia w Łodzi

Palmiarnia w Łodzi znajduje się w Parku Źródliska, jednym z najstarszych parków miejskich w mieście.

Park Źródliska leży w centralno-wschodniej części miasta, niedaleko ulicy Piotrkowskiej i osiedla Księży Młyn, słynnego z zabytkowej zabudowy fabrykanckiej. To doskonałe miejsce na spacer połączony ze zwiedzaniem Palmiarni.

Historia łódzkiej palmiarni

Pierwsze szklarnie, które dały początek obecnej palmiarni, powstały jeszcze w czasach przemysłowej świetności Łodzi. Bogaci fabrykanci sprowadzali do swoich rezydencji egzotyczne rośliny jako symbol statusu i luksusu. Zbiory, które dziś możemy oglądać, pochodzą w dużej części z prywatnych oranżerii łódzkich przemysłowców.

Największa atrakcja – palmy daktylowe mają ponad 150 lat!

Najstarsze palmy w łódzkiej Palmiarni mają około 150 lat i pochodzą z kolekcji rodziny Heinzlów – jednych z najbogatszych fabrykantów Łodzi. Rosły pierwotnie w oranżerii przy ich willi, a po wojnie trafiły do palmiarni.

Nowoczesny budynek z elementami zabytkowymi

Obecna konstrukcja Palmiarni (w Parku Źródliska) została otwarta w 2003 roku i jest połączeniem nowoczesnej architektury ze szkła i metalu z zabytkowymi elementami dawnych szklarni.

Ponad 4,5 tysiąca roślin

W Palmiarni znajduje się około 4,5 tys. roślin z różnych stref klimatycznych – od tropikalnych po subtropikalne. Wśród nich są bananowce, kakaowce, figowce, cytrusy, orchidee i wiele innych egzotycznych gatunków.

Trzy pawilony – trzy klimaty

Palmiarnia podzielona jest na trzy główne pawilony, które prezentują roślinność różnych stref: tropikalnej, subtropikalnej oraz suchych obszarów pustynnych i półpustynnych.

Egzotyczne owoce i przyprawy

Można tu zobaczyć, jak naprawdę wyglądają rośliny dające produkty znane z kuchni: kakaowiec z owocami, z których powstaje czekolada, wanilia, pieprz czarny, bananowce, a nawet drzewo chlebowe.

Étretat - miasto klifów i malarzy, Normandia, Francja

Étretat to jedno z najbardziej malowniczych miasteczek w Normandii, położone nad Kanałem La Manche w departamencie Seine-Maritime. Słynie przede wszystkim z niezwykłych formacji skalnych, które od XIX wieku przyciągają artystów, podróżników i turystów z całego świata.

Klify Étretat 

W Étretat wapienne urwiska wznoszą się nawet na 70 metrów nad poziom morza. Najsłynniejsze formacje to Falaise d’Aval z naturalnym łukiem skalnym oraz L’Aiguille („Iglica”) – smukła skała wystająca z wody. Te niezwykłe kształty sprawiły, że miejsce stało się ikoną francuskiego wybrzeża.

„Iglica” i piracki skarb 

Według miejscowych podań w skałach Étretat ukryty jest skarb piratów. Historia ta zainspirowała Maurice’a Leblanca, autora powieści o dżentelmenie-włamywaczu Arsène Lupinie. W książce Skarb Arsène Lupina klify Étretat odgrywają kluczową rolę.

Formacje skalne jako „zwierzęta”  

lokalne legendy nadały klifom fantastyczne znaczenia. Najsłynniejszy łuk skalny przypomina słonia zanurzającego trąbę w wodzie. Inne formacje porównuje się do ptaków czy mitycznych stworzeń.

Inspiracja dla artystów 

Étretat uwieczniali w swoich obrazach m.in. Claude Monet, Gustave Courbet czy Eugène Boudin. To właśnie tu impresjoniści eksperymentowali ze światłem, starając się oddać zmieniające się kolory nieba i morza.

Kurort XIX wieku 

Wraz z rozwojem kolei Étretat stało się modnym nadmorskim letniskiem. Bywali tu znani pisarze i politycy, m.in. Guy de Maupassant, który miał w miasteczku willę.

Kościół Notre-Dame de la Garde

Mały kościółek stojący na szczycie klifu pełnił dawniej rolę kaplicy marynarzy. Według legendy Maryja miała czuwać tu nad żeglarzami i ostrzegać ich przed sztormami.

Lotnictwo i tajemnica białego ptaka 

Étretat związane jest także z historią awiacji. W 1927 roku francuscy lotnicy Charles Nungesser i François Coli zaginęli podczas próby lotu transatlantyckiego. Ich samolot „L’Oiseau Blanc” („Biały Ptak”) ostatni raz widziano nad Normandią, a według niektórych świadków miał spaść w okolicach Étretat.

Dziś Étretat to nie tylko kurort i symbol Normandii, ale też miejsce pełne legend i tajemnic – od pirackich skarbów po zagadki lotnicze, od mitologicznych sygnałów zaklętych w skałach po malarskie wizje Moneta.